Her şeyi kolayca unutabilirmiş insan, bugün bunu başarıyorum. Geride yaşadıklarımı tekrar tekrar deşip, kendimi kanıtlama çabaları yerine (niye ihtiyaç duyuyorsam..!!??)

Yoluma başım dik devam ediyorum. Hala, herkese, her şeye inat gülümsyorum hayata. Kendimi buluyorum deli gibi okuduğum kitaplarda, yeni dostluklarda. Unutuyorum, bir set çekiyorum ve yeni geleni, gözyaşımla değil, acımla ya da matemimle değil, sıcak olmasına çalıştığım bir gülümseme ile karşılıyorum. "Derin" diye fısıldıyorum, söz veriyorum, içimden çıkaracağım seni...

Sonra kendi kendime, kendimle bir şarkı tutturuyorum...