Ne desem ne anlatsam bos. Degistiremedigim bir duzen, engel olamadigim ve gidisatina izin vermek zorunda oldugum bir hayat. Burda olmak zorundayim, bununla yasamak zorundayim, onu kirmasam, bunu incitmesem, onun icin simdi bunu yapmaliyim, bunun icin simdi bunu degistirmeliyim ...Farkediyorum da benim hayatim hep baskalari icin yasamakla geciyor. Bir an bile dusunemiyorum benim icin yapmam gerekeni, degistirmem gerekeni.
Sirtima cantami alip, sadece "onunla" gezmek isterdim. O kadar guvendigimle, sirtimi yasladigimda asla elini arkamdan cekmeyecegini bildigimle, dussem beni kaldiracakla, aglasam benimle aglayacakla, gulsem benimle gulecekle...
Simdi kaybettim her seyimi. Basa donemiyorum, geriye saramiyorum, yasanilanlari degistiremiyorum, ne yapacagimi bilemiyorum. Olumsuz hic bir seyi degistiremem "bunlar var onumuzde asmamiz gereken; asamayiz ama, dedigin" ...Haklisin da gitmekte, nerede tikandigini gormek ve yeni hayatlari kendininkine ekledigin icin de . Simdi goremedigin o kadar cok sey var ki benim acimdan. Sen dogudan, ben batidan bakiyormusuz gibi farkli. Zor. Anlatmasi zor, yasamasi zor, degistirmesi imkansiz. Kime kizayim en cok kendime mi aramizdaki ucuncu sahislara mi?.
Ne ben buraya gelmek istedim, ne sen gondermek beni. Butun kavusma noktalarinda hep ayrilik isaretlerini gorduk. Simdi gordugum ruyalar, girdigim sikintilar ne icin. Neyi gormek icin. Burada bu kadar ozgurken, ama yalnizken....

Simdi "o" da yok ustelik ...